Epik dekadans: Sabri Tuluğ Tırpan

Şevket Çoruh, Ali Poyrazoğlu, Serkan Keskin, Ferhan Şensoy, Müşfik ve Yıldız Kenter, Haldun Dormen, Eraslan Sağlam, Haluk Bilginer ve Zuhal Olcay, Gönül Ülkü ve Gazanfer Özcan, Nevra ve Metin Serezli… Bu insanlar para kazanmak için birçok pespaye işin içinde yer aldılar fakat mal biriktirme derdine düşmediler. Elde avuçta ne varsa tiyatroya harcadılar. Alicenaplığın böylesi görülmüş şey değil. Öyle bir adanmışlık ki 70’lik Kayhan Yıldızoğlu’nu Selena’da oynatıyor. Müzisyenlerden de tek tük çıkıyor böylesi. Koray Üsgülen var mesela. Son Perinçekçi. Göksel’e Gülçin’e falan çalar sonra bilabedel Bova’da Nardis’te çıkar. Cemil var davulcu (Can Çolak). O da öyle. Duracell ayısı gibi bitmeyen enerjisiyle her yerde. Fakat bu insanların kazandığı parayı ve şöhreti Dormenlerle falan kıyaslayamayız tabii. Onlarla kıyaslanabilecek isimler belli. Caz cemiyetimizin Cengiz İnşaat’ı Ozan Musluoğlu mesela. Kerem Görsev, Fatih Erkoç… Kendilerinden ne vermişlerdir acaba? Paşa gönülleri bilir tabii. Zorla alacak değiliz. Kimliklerini ve temsil ettikleri sanatın değerini muhafaza etsinler o da yeter. Tuluğ Tırpan’a ne demeli peki? Manga’dan Can Bonomo’ya kadar ne kadar süfli varsa adına Epik Senfoni dediği kepazelikle el verdi. En son Sibel Can’ın stepneliğine soyundu. Yok yokluk gördü de çeşme akarken kovasını doldurma derdinde diyeceğim, değil. Ağzında gümüş kaşıkla doğmuş bir adam. Kumar borcu falan ödüyor desem Teknosa çalışanı gibi sakal bırakan adamda nerede öyle yürek? Düpedüz mal sevdasıdır bu adamın yakıtı. Konserin hedef kitlesinin nitelikli müzik dinleyicisi olmadığı kesin. Apartman üniversitelerinden 7 senede mezun olmuş mirasyedi Beyaz BMW’liler kendini biraz olsun entellektüel hissetsin diye hazırlanmış bir ambalajdan başka hiçbir şey değil bu konser serileri. Prodüktörüne baksan anlarsın zaten; Poll Production. Polat Yağcı denen ilkesiz tüccarın oyuncağı olmayı kendine yakıştıran adama ne söylesek fayda etmez. Ne diyelim, top sakalından utansın.